پرینت
بازدید: 3677

«بنام خدا»

پیشباز

 

 

طبع جهان با همه ظرفیتش دست به کار

                    گویی همه روئیدنیان با منبع لطف دارند قرار

سه وجب داخل خاک، در ساق نبات، بانگِ برپا، بیدار

                    نوبهاری در راه، آستانِ بفرما زدنِ اسفندیار

واپسین روزها می گذرد، اِشتابان، بی‌صبر و قرار

                    تا برْ سنتِ دیرینه، امسال لقب گیرد پار

میلِ نو شدنِ انسان نیز همپای گیاهِ بَردار

                    در پیشباز از فصل تحول، پیدا از کردار

پیش از ظهر که بیرون زدم از منزل، ز درِ آبیْ زَنگار

                    هر دو سوی کوچه همچو کوچک بازار؛

پسرک بر سر چرخِ سمنو می زد جار

                    روبرو بار بار سرخه سیب، نارنگی، قد و نیم قد سبزه خیار

اندکی آن طرفِ سبزِ بساط تره بار

                    جعبه جعبه نو بنفشه، دل کبودِ رازدار

لبِ باریکۀ جوی تُنگ تُنگ ماهیِ سرخِ سرحال، برخی بالدار

                    چند قدمی آن سو تر، کوزهْ ماش، هم سبزه عدس بر کمرش سرخه نوار

مردمان تند و دوان دست به کار

                    جنبشی از سر ذوق از سر شوق، در تعینْ سرشار

کوچیکا بزرگترا قَدر توان قَد بضاعت همگی نونوار

                    این بار نه فقط خوشْ سرحال، سوگُل بچۀ سرمایه‌دار

صاحب سهم اند سر و همسرِ پدرِ ماه‌ها بیکار

                    هم اهل و عیال رفتگرِ پیرِ دائم سرکار

پسرک صاحبِ یک کفش سپید هم آبی شلوار

                    دخترک رخت به دست، دلخوش از چارقَدِ چارسو گلدار

انگار امروز، خاصْ روزِ رفیق دادار

                    دهشی عام ز یارِ بی‌خستِ لوطی رفتار

آن سوی گذر، از چوبین درِ بالاخانه، پشتِ حصار

                    می‌رسد خاطره انگیز آوای سه تار

بعدازظهر که برگشتم از چندکار، چند دیدار

                    بنشسته و آرام شانه سپردم به سه کنج دیوار

ذهنِ من سان می‌دید از انباشته‌های قبل از ظهر، از پندار

                    در آرامگه راسته بازار خیال، مژِگان بر هم رفت بی‌اختیار

کَم کَمک چشم و گوشم باز شد از کوتَه چُرت دلچسبِ بهار

                    با بانگِ جَرَسِ اُشترِ کود بر کوهان بار

جَستم از خوابگهم گرم و خمار

                    از ذوق بازارک خوش نقش و نگار

به گمان دیرتر از همگان دریافته‌ام که رسیدست بهار

                    دیر نیست اکنون من نیز شوق دار

می توانم پیوست به خیلِ مَرد و زنان حس دار

                    بَهر استقبال از نوروز و بهار، من هم فرصت دار

رخت در بر کردم، تیز، تند، تعجیل وار

                    کفش پوشیدم چون کودکِ آمادهْ فرار

چند قدم مانده به در، برخاست نوایی زنگ دار

                    مادرم گفت یادت نرود از گَل میخ نو زنبیل بردار

ده دوازده قلمی در ذهنم؛ اولی سفره قلمکار

                    بعد از آن چند سین، یادگارِ قُدما، پدر پاک تبار

نیز آینه‌ای خوش نما، بی‌ماتی بی‌خش و تار

                    تا در آغاز بهار شفافتر کنم با خود دیدار

بعد چند جعبه بنفشه دست چینِ باغدار

                    دلخوشیِ گل رویِ همسرِ چشم انتظار

فکرم بود که ماهی بخرم، سرخ سرخِ وَجددار

                    ماهی در حوض هست، چند روزی مهمان کُنَمَش

                    در تُنگ بلور کنگره دار

سر آخر، یک پرده آبی گلِ چیتِ چین دار

                    زینتِ پنجرۀ منحنیِ باز بر خوابْ بهار

اینچنین با آینه و پردۀ نو، همراه شوم با نو مهمان دیار

                    فرصت مغتنمی است نو شوم، نو کنم نو! افکار

فرخنده دمی است تا به هم دستی نو باد بهار

                    طرحی نو فکنم در پهنۀ دیرینۀ آرش کمان دار

 

 

پنج شنبه ۱۴ اسفند ۸۲ اوین

تولد مهدی عزیز، رحلت مصدق بزرگ

 

 

نو بهارِ پروردگارِ رفیقِ تنگناها و عیدِ باستانیِ یادگارِ نیکانِ پاک بر

همسر، دو پسر و سه خواهرِ دونده، قلب طپنده

فرخنده باد! با دست و بوسه

از بُن دل امید دار به ادامه زیست مشترک به اعتبار یار

 

هدی

آستان بهار ۸۳

مسیر جاری:   صفحه اصلی در خلوت خویشسروده‌ها
| + -
استفاده از مطالب سایت با ذکر ماخذ مجاز می‌باشد