محمدصدیق کبودوند
منبع: کتاب "وارسته از بند" (خاطرات همبندیان هدی صابر از بند 350 اوین)
زندهیاد آقای هدی صابر را اولین بار در بند ۳۵۰ زندان اوین دیدم. تابستان سال ۱۳۸۹ بود که وارد بند ما شد. البته به درستی به خاطر ندارم در اوایل ورود در کدام اتاق مستقر شده بود. اما نحوهی آشنایی ما و رویکرد و طرز برخورد به یا ماندنی وی در جریان مباحثات، برای من هم خاطرهانگیز و هم بسیار احترامبرانگیز است.
ایشان برخلاف برخی از سیاسیون، از همان ابتدای ورود به بند، بنای آشنا شدن را با کسانی گذاشت که گفته میشد، متفاوت فکر میکنند. شاید در راستای چنین رویکردی بود که خیلی زود بنای آشنایی با من نیز گذاشت. ما قبل از اینکه هماتاقی شویم، بنا به پیشنهاد ایشان برنامهای روزانه با تایمی معین جهت بحث و گفتوگوی دوجانبه به منظورآشنایی با نظرات یکدیگر تنظیم و مشخص کرده بودیم. این بحثهای دوجانبه عموماً پیرامون مسایل سیاسی و جاری کشور، دموکراسی و حقوق بشر، حقوق اقوام و اقلیتها، و راجع به مطالبات سیاسی و مدنی و صنفی و فعالیتهای مسالمتآمیز مرتبط با آن بود.
پیش از این آشنایی، من شناختی از آقای صابر نداشتم. گرچه به ندرت مقاله یا مطلبی از ایشان در مجلهی ایران فردا دیده یا خبرهای راجع به دادگاه و بازداشت وی شنیده بودم، اما شناخت چندانی از شخصیت و دیدگاه و گرایش سیاسی او نداشتم. بنابراین در قبال مواضع متفاوت خودم در جریان مباحثات، گاهی انتظار واکنش تند از ایشان داشتم. اما هرگز چنین انتظار و احتمالی محقق نشد.
قرارهای روزانه و گفتوگوهای دونفرهی ما معمولاً قبل از گرم شدن هوا و اغلب در ساعت ۹ صبح شروع و در حین قدم زدن روزانه انجام میگرفت. ایشان به صحبتها و نقطهنظرات من به دقت و با علاقهی تمام گوش میداد. صحبتهای من اغلب راجع به وضعیت و شرایط حقوق بشر و حقوق اقوام و اقلیتها در ایران و کردستان، اوضاع اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی، و وضعیت سیاسی و امنیتی مناطق کردنشین، خواستهها و مطالبات سیاسی و مدنی و حقوق بشری مردم و چگونگی طرح و مطالبهی آنها بود.
زنده یاد صابر با آنکه در رابطه با مسائلی چون حقوق و مطالبات اقوام و اقلیتها و برخی مطالب دیگر، دارای نظر و دیدگاه و مواضعی کاملاً متفاوت و بلکه در مواردی کاملاً متضاد با مواضع و دیدگاه من بود، اما در جریان مباحثات دو جانبه هرگز از مدار متانت و مداراگری خارج نمیشد و با بردباری احترام برانگیزی به سخن و نظر مخالف دیدگاه خود گوش فرا میداد.
اکنون شش سال از درگذشت نابههنگام این انسان شریف و بزرگوار و این فعال سیاسی بردبار و مداراگر گذشته است. یادآوری مرگ ناگهانی وی در زندان اگرچه همچنان به مثابه خاطرهای تلخ، تاثربرانگیز است. اما بدون شک نام و یاد وی به عنوان کوشندهای آزادیخواه و دموکراسیطلب و یک فعال مدنی ـ سیاسی مردمدوست، زنده و جاودانه گردیده است.