ایوب رضایی
همیشه اولین دیدارها بیاد ماندنی و خاطره سازند و یا حتی انسان ساز، خرداد 1378 بود اولین بار که هدی صابر را دیدم نوجوانی بودم پر شر و شور که آرمانش پیروی از راه پدر (که همان تفکر ملی مذهبی و عشق به مصدق ) بود، از مدرسه برگشته بودم که پدر صدایم کرد و چند نفر را بهم معرفی کرد که از طرف ایران فردا آمده اند ! برخورد بسیار گرم و صمیمی هدی صابر آنچنان در ذهنم مانده است که گویی همین الان است... پدر آن زمان در نشریاتی مانند ایران فردای سحابی و پیام هاجر طالقانی مقاله و مطلب مینوشت و به این واسطه میشناختندش و به سراغش آمده بودند جهت آشنایی و کمک بابت تحقیق میدانی درباره نفت و مسجدسلیمان و آینده ایران... گروهی به سرپرستی آقای صابر و چند دانشجو... همان برخورد اول مجذوب رفتارش شدم، از آندسته رفتارهای پیامبرگونه که فارغ از سن و سال به طرف مقابل شخصیت و هویت میبخشند، ( هنگام رفتن ندیدمش ولی پیغام داده بود بابت خداحافظی و تشکر !!!! از جهت خوشمرامی و لوطیگری )....
در آن چند روز بعضأ در بازدید از بعضی چاههای نفت یا مصاحبه با متخصصین شاغل در شرکت نفت مسجدسلیمان و مردم عادی بهمراه پدر کنارشان بودم. در رفت و آمدها بیخیال و بی واکنش از کنار مردمی که رد میشد نبود و پای درد دلشان مینشست و بعضأ راهنمایی اگر بصلاح بود انجام میداد، برای مثال به اصرار با چند جوان هم محلهای که بخاطر فقر و بیکاری به فروش و مصرف مواد روی آورده بودند دیدار و گفتگو کرد و پای درد دل شان نشست و برادرانه نصیحت شان کرد... ( ایکاش همتی از جنس همت او در سیستان شکل گیرد و کار آفرینی بدان شکل که صابر پایهگذاری کرد، صورت پذیرد که هنوز مسجدسلیمان جز فقیر ترینها و محروم ترین هاست).
آن تحقیق در خصوص گذشته شهر نفت خیز مسجدسلیمان بود و اینکه تا هنگامیکه نفت داشت جز شهرهای مدرن و بقولی شهر اولینها بود و دارای صنعت و اشتغال ! و اکنون (هم در تاریخ آن تحقیق بیشتر و هم بنوعی الان تا حدودی کمتر نسبت به آن تاریخ ) به شهر فراموش شدگان تبدیل شد بدلیل وابستگی صرف به نفت !!!! و تمام محرومیتهایی که شهر و مردمانش را در بر گرفت. اکنون باوجودیکه 18 سال از آن ایام میگذرد و هنوز شاهد وابستگی روز افزون اقتصاد به نفت هستیم و معایب اقتصاد نفتی بر همگان آشکارتر گردیده و سخن روز همه کارشناسان امر شده، ارزش واقعی آن دید و تحقیق مشخص میشود.
دیدِ حاصل از تسلط بر تاریخ، درک و فهم آن، و چفت و بست آن با دید کارشناسی و تحقیق میدانی، آن چیزی بود که هدی صابر در برخورد با مسائل در نظر میگرفت و بدینگونه عمل مینمود، و تحقیق مورد بحث که ماحصل آن در نشریه ایران فردا در شمارههای 55 و 56 با عنوان مسجدسلیمان امروز، ایران فردای بدون نفت و مسجدسلیمان و امید احیاء چاپ گردید. اگر آنروز آن گزارش مورد عنایت مسئولین امر قرار میگرفت و در سیاستهای کلان ملی به آن پرداخته میشد آنقدر وابستگی به نفت رخ نمیداد و دولت نفتی تر، رانتی تر و فشل تر نمیشد و دولتمردان در پی چارهی درد مزمن اقتصادِ امروز نبودند. اگر هنوز هم آن گزارش بخوبی خوانده شود میتواند تلنگری باشد تا برای فردای ایران چارهای اندیشیده شود که به امروز مسجدسلیمان دچار نشود.