حبیب الله پیمان
منبع: وبسایت جرس ـ ۲۴ اسفند ۱۳۹۰
زود هنگام از میان ما رفت، آن گاه که مطمئن تر از همیشه با عمل صالح در صراط مستقیم زمان خویش گام بر می داشت. بعد از سالها درگیری عمیق در نوع متعارف کنش سیاسی، به این نتیجه رسیده بود که پیش نیاز ضروری توسعه سیاسی، کار اجتماعی و فرهنگی است و آنقدر شجاعت اخلاقی داشت که وقتی به درستی راه و عملی پی برد، بیدرنگ برای انجام آن دست به کارشود. پس، همه توان و همت خود را وقف انتقال آگاهی و تجربه به نسل جوان و کمک به توانمند سازی فرهنگی و اجتماعی مردمی نمود که در این دو زمینه ازمحرومیتی فرساینده رنج می بردند.
او سعی می کرد به جای برانگیختن نفرت و خصومت در جوانان و سوق دادن انها به ماجراجوییهای خشونت بار، به تعمیق و تحکیم مبانی فکری و تقویت ایمان انها به اصول و ارزشهای پایهای بپردازد. کوشش می کرد تا در شاگردان جوان خویش که مشتاقانه درمحفل درسش گردمی آمدند، باور به خدا و شعور حاکم برهستی را از یک داشته ذهنی، اعتیاد فکری و هویت موروثی به سطح فهم هستی شناختی آگاهانه بر پایه شهود تجربی ارتقاء بخشد ،.باوری که زندگی و مبارزه اجتماعی را در برابر سهمگینترین طوفانها از غرق شدن محفوظ نگاه می دارد .
هدی باور کرده بود که نمی توان از مردمی که از حداقل توانایی برای اندیشیدن ودست یابی به دانش و مهارت تولید محرومند انتظار داشت برای پس گرفتن حقوق سیاسی –اجتماعی تضیع شده خویش اقدام کنند. از این رو برای توانمند ساختن محرومینی که بدانها عشق می ورزید، کمر همت بست و روانه محرومترین مناطق سرزمیناش شد تا شبانروزش را در خدمت آنان بگذراند. تا درحد توان خود، فرصتهای از دست رفته را جبران کند.
هدی به داشتن صمیمیت و هماهنگی کامل در گفتار و کردارممتاز بود، خصلتی کمیاب در جامعه استبداد زده ایران و امروز کمیاب تر از هر زمان . آنچه هدی را دوست داشتنی می کرد، فروتنی بسیار و پرهیز از تظاهر و خودنمایی و فخر فروشی بود. کم ، ولی گزیده سخن می گفت. مرد عمل بیمزد و منّت بود. نزد وی، هیچ خدمتی پست و پیش پا افتاده محسوب نمی شد. در هر کاری، خرد و ناچیز و یا بزرگ و پر اهمیت، با تمام وجود و با علاقه و دقتی به قاعده درگیر می شد. کاری را دست نمی گرفت مگر ان که به نیکوترین وجه آن را به نتیجه مطلوب می رساند. هر جا که خیر عموم و مصلحت جمع در میان بود از داشتهها و علایق مادی خود به راحتی می گذشت؛ اما وقتی پای حقیقت و اصول و اخلاق به میان می آمد، سخت گیر و انعطاف ناپذیر می شد. در دفاع از اصول و ارزشها، هر ملاحظهای را کنار می گذاشت.
آنها که هدی را نمی شناختند در دیدار نخست، اورا مردی به ظاهر خشک و نامداراگر می یافتند، اما چون بیشتر با او آشنا می شدند و فروتنی و مهربانی و فداکاریهای بیچشمداشت او را می دیدند، به او علاقمند می شدند. باید خصایص نیک اخلاقی هدی را در کنار سخت کوشی و شور و استقامت خستگی ناپذیر در راه آرمان و اهدافاش قرار داد تا راز محبوبیت او نزد فامیل ودوستان و همفکران و شاگرداناش روشن و آشکار شود .